modyfikacja:
2019-01-04
w tym rodzimych w Polsce:
0
Daglezja zielona Pseudotsuga menziesii |
... |
|
♦ Pokrój typowy dla drzew iglastych (podobny do występującego świerka), (bardzo) duża osiągana wysokość. |
|
♦ Pąki wrzecionowate, długie i bardzo ostro zakończone, zwykle nie żywicujące. |
|
♦ Igły stosunkowo krótkie, elastyczne i płaskie, słabo zaostrzone, na spodzie z dwoma białymi paskami. |
|
♦ Szyszki z charakterystycznymi, długimi, trójzębnymi łuskami okrywającymi wystającymi daleko poza łuski nasienne. |
█ Zapraszam na swoją nową stronę Rejestr Polskich Drzew Pomnikowych (https://www.rpdp.hostingasp.pl), na której znajdą Państwo najbardziej aktualne dane dotyczące rekordowych drzew w Polsce. Strona ma charakter otwarty - każdy może się zarejestrować i po zalogowaniu dodawać do bazy "swoje" drzewa wraz z ich pomiarami oraz zdjęciami. Bez zalogowania program pracuje w trybie "tylko odczyt" - dodawanie wpisów (także ich modyfikacja i usuwanie) nie jest możliwe, jednak bez przeszkód można przeglądać zgromadzone w bazie dane.
Daglezje to w większości bardzo wysokie (w przypadku daglezji zielonej jedne z najwyższych na świecie!), zimozielone drzewa iglaste. Pokrojem najbardziej przypominają one świerki, jodły i choiny. Głównymi wyróżnikami daglezji są ich wrzecionowate, ostro zakończone pąki oraz niezwykle charakterystyczne, długie, trójzębne łuski okrywające szyszek.
Rodzaj daglezja obejmuje 5-8 gatunków. Dzieli się on na dwa podrodzaje: pacyficzny (wybrzeża) oraz
górski (wewnętrzny). Żaden gatunek nie występuje w Europie w stanie naturalnym, a jedynym uprawianym tu na większą skalę
jest d. zielona (P. menziesii);
pozostałe - d. wielkoszyszkowa (P. macrocarpa), d. meksykańska (P. lindleyana),
d. chińska (P. sinensis) i d. japońska (P. japonica) należą do prawdziwej rzadkości.
|
| Gatunki szczegółowo opisane w serwisie |
| Daglezja zielona |
Pochodząca z Ameryki Północnej daglezja zielona to bardzo wysokie, zimozielone drzewo iglaste. W swojej ojczyźnie
gatunek ten osiąga ponad 100m wysokości, co czyni go drugim (po sekwoi wieczniezielonej) najwyższym drzewem świata.
Regularnie stożkowaty pokrój daglezji do złudzenia przypomina sylwetkę takich typowych drzew iglastych jak świerki, choiny
i jodły. Podobieństwo to nastręczało zresztą w przeszłości sporo trudności botanikom, którzy błędnie kwalifikowali
daglezje jako gatunki niektórych innych, wcześniej znanych rodzajów drzew iglastych.
Ślady tego zachowały się do dziś i są widoczne zarówno w łacińskiej nazwie daglezji Pseudotsuga
(dodanie przedrostka Pseudo- do nazwy choiny Tsuga), jak i w jej często używanej polskiej nazwie potocznej - jedlica,
oznaczającej jodłę.
Więcej informacji... |
Występowanie
 |
Zasięg.
Dwa spośród pięciu gatunków daglezji (w tym daglezja zielona) występują naturalnie w Ameryce Północnej, jeden w Meksyku,
a pozostałe dwa - w Azji Wschodniej. Daglezja zielona została na tyle skutecznie introdukowana w Europie, że w tej chwili jest
jednym z ważniejszych gatunków drzew europejskich lasów.
Biotop.
Na obszarze swojego naturalnego występowania daglezje tworzą rozległe lasy.
Preferencje.
Drzewa o średnich wymaganiach, preferujące żyzne i głębokie gleby oraz chłodny klimat, w większości cienioznośne i mrozoodporne.
Długość życia i tempo wzrostu.
Drzewa długowieczne, szybko rosnące. W zależności od gatunku osiągają wiek 500-700(1000) lat.
Zastosowanie
|
Na obszarach swojego naturalnego występowania daglezje stanowią bardzo ważny składnik lasów.
Ich drewno jest używane m.in. w meblarstwie, stolarstwie oraz do budowy domów.
Czasami stosowane także jako drzewa ozdobne.
Pozostałe informacje - patrz opis gatunku daglezja zielona (Pseudotsuga menziesii).
